Blog

De collega's maakten een dansje

Gepubliceerd op: 01 maart 2014

Ik had een vrij weekend en had de gebeurtenissen van vrijdag op zaterdag al gehoord van mijn collega’s hondengeleiders. Er was door de collega’s van Heerenveen geschoten op een auto en de verdachten waren er vandoor gegaan. Collega’s, hondengeleiders en de politiehelicopter hadden inmiddels een behoorlijke zoekslag gemaakt naar de inzittenden echter deze niet meer aangetroffen.

Het was zondagochtend, rond 07.30 uur toen mijn GSM overging. Het was de centralist van de Meldkamer Noord Nederland, deze vroeg of ik inzetbaar was voor een klusje, ze hadden nog een poging gedaan om de hondengeleiders van de nachtdienst te activeren, echter deze lagen al in coma na een drukke nachtdienst. Ik kreeg te horen van de centralist dat de mogelijk tweede verdachte, één was er al aangehouden op zaterdagmiddag, zich in de omgeving van het Thialf in Heerenveen zou bevinden. De melder zou gaan vissen en had op zaterdag een melding via Burgernet en Twitter gehad, toen hij de persoon zag lopen welke volledig aan het signalement voldeed, belde hij met de politie.

Dus rap het uniform aan, mijn maatje achter in de dienstauto en richting Heerenveen gereden. Ter plaatse werd ik opgevangen door de collega’s, ze hadden keurig het gebied afgezet, het gebied waar een melder de mogelijke verdachte heen had zien lopen.

Één van de collega’s had nog een tijdje hardlopend achter de verdachte gezeten, echter de adrenaline van de verdachte was hoger en deze ontkwam via een bosperceel. Van alle kanten was de omgeving afgezet en via de meldkamer was ook de politiehelicopter geactiveerd om weer mee te helpen met de zoeking.

Het perceel wat ik moest afzoeken met mijn diensthond was een smalle bosstrook, een strook van 25 meter bij 300 meter, aan de ene kant een bospad, aan de andere kant een brede vaart. Breston uit mijn dienstvoertuig gehaald en ik begon met het aanroepen: “Hier spreekt de politie, melden of ik stuur de hond”. Ik hoorde en zag vervolgens niets, dus langzaam het bosperceel ingelopen met mijn diensthond aan de lange lijn. Het begon makkelijk, echter hoe meer ik richting de slootwal liep, hoe dichter de bossages met snoeiafval werden. Een collega welke aan de andere kant van de vaart stond kon ik niet eens zien door een grote dichte rietkraag, hij zou proberen, door de geluiden welke ik door het dichte struikgewas maakte, om ter hoogte van mijn positie te blijven lopen.

Het struikgewas werd echter steeds dichter en dichter, waar Breston makkelijk door heen ging, moest ik tijgeren, klimmen en op mijn knieën door het struikgewas. Mijn “oortje” van de portofoon bleef voortdurend achter takken haken en deze was meer uit mijn oor dan in mijn oor, ik was dus regelmatig “uit de verbinding”.

Na ongeveer 150 meter zag ik dat Breston kennelijk wat in zijn neus had, hij maakte zich groot en zijn staart ging volledig naar boven staan. Ik had eerlijk gezegd de gedachte: “Dat is vast een collega welke niet het geduld kan opbrengen en zelf is gaan zoeken in de bossages”.

Het bleek echter anders te zijn, Breston zat ongeveer anderhalve meter voor mij en ik kon hem niet eens meer zien. Dus aangegeven dat Breston moest stoppen zodat ik rustig onder een stapel snoeiafval van takken kon tijgeren om bij hem te komen. Vervolgens Breston weer de opdracht gegeven om te gaan zoeken, hij liep weer vooruit en verdween achter een dikke boom. Vervolgens zag ik dat hij achterwaarts ging en ik hoorde hem grommen, heel kort daarna hoorde ik: “Auw, auw, auw”. Huh? Wat was dat, ik kon niet sneller dan snel bij hem komen, op mijn knieën kwam ik bij hem aan en hij had de arm van de verdachte in zijn bek. De verdachte, welke volledig voldeed aan het opgegeven signalement, probeerde roerloos tegen de onderzijde van de boom te blijven zitten. Het leek wel een nisje in de boom zelf. Breston bleef vasthouden en op het moment dat ik luidkeels aangaf dat de verdachte was aangehouden, kwam één van de collega’s als een tornado door het struikgewas zetten. Ik snap nog steeds niet hoe hij zo snel bij mij kon komen, het struikgewas was zo dicht dat je werkelijk niets zag. Probleem was dat ik geen kant op kon met Breston, hij had inmiddels de verdachte los gelaten op mijn commando, echter de collega nam wel heel vroeg de verdachte over. De verdachte kwam weer in beweging, doordat de collega hem overeind trok. Breston had maar één ding, bewegen is bijten. Ik moest met alle kracht Breston over mij heen trekken, zodat zowel de verdachte als de collega niet werden gebeten. Het ging goed, de verdachte werd overgenomen door de collega en ook Breston en ik konden het bosperceel verlaten en ons begeven naar het bospad.

Toen de verdachte in een dienstauto zat, zag ik letterlijk en figuurlijk een aantal collega’s een dansje maken, heel erg kostelijk om te zien. Ze lieten wel heel erg blijken dat ze blij waren met de aanhouding van de verdachte. Ze waren zo blij dat ze Breston niet zagen liggen en dat leverde ze bijna een bijtincident op van mijn maatje.

Mooi dat collega’s tevreden waren met de aanhouding, dit was mede door hun zelf gedaan, ze hadden immers het perceel perfect afgezet zodat Breston en ik ons werk konden doen. De rest van deze “vrije” zondagmorgen werd opgevuld met het afhandelen van de administratie van deze mooie aanhouding.

Zo zie je maar weer de kracht achter Burgernet in combinatie met Twitter, het werkt!!

Deze blog is afkomstig van Hugo http://hondengeleider.wordpress.com