"Mijn papa wordt niet meer wakker..."
Gepubliceerd op: 19 februari 2017
Geschreven door Ingeborg, centralist op het OC in Den Haag.
"112 alarmlijn, wie wilt u spreken politie, brandweer of ambulance?"
Ik ben belast met de intake, dus handel ik inkomende telefoongesprekken op het operationeel centrum af. Dat varieert van 112 meldingen aannemen tot collega's die bellen met vragen.
Ik hoor een klein meisje met trillende stem zeggen; "Mijn papa wordt niet meer wakker..." De grond lijkt even onder mijn voeten vandaan te zakken. Ik vraag waar papa is en hoor het meisje zeggen; "Papa ging even slapen omdat hij zo moe was en ligt op bed, maar hij wordt niet meer wakker. Ik vraag haar of er nog andere mensen in huis zijn. "Alleen mijn zusje en ik" is haar antwoord.
"Ok, ik ga je door verbinden met de ambulance en wij gaan zorgen dat je snel hulp krijgt" Ik verbind haar door en ga even staan om te kijken of het telefoontje goed aankomt bij de centralist van de ambulance. Iets wat ik nooit doe omdat ik weet dat dit gewoon goed gaat. Deze keer voelde het anders dan normaal en wilde ik zien en horen dat het meisje direct goed geholpen werd.
Ik hoor dat een collega van de meldkamer ambulance met het meisje in gesprek is. In mijn systeem zie ik dat er een ambulance wordt gekoppeld aan het adres waar het meisje vandaan belde. Het incident wordt ook met ons, de politie, gedeeld en mijn collega's rijden mee.
Ik heb toch echt al heel wat bijzondere, mooie, verdrietige, grappige, heftige en aangrijpende telefoontjes behandeld. Door de jaren heen verhard je en zijn er weinig telefoontjes die je nog persoonlijk raken. En gelukkig maar, anders zou je dit werk niet kunnen doen. Maar soms, heel soms, raakt het je toch. Net als nu. Ik merk aan mezelf dat ik onrustig ben. Continu kijk ik waar de ambulance rijdt, en waar mijn collega's zijn.
De stem van het meisje spookt door mijn hoofd.. Ik hoor haar steeds zeggen; "Mijn papa wordt niet meer wakker..." Er gaat van alles door mij heen op zo'n moment, maar ik kan niks doen dan wachten. Machteloos voel ik me. Ik wil zo graag naar dit dappere meisje rijden om samen papa wakker te maken. Samen opgelucht ademhalen omdat papa gewoon in een diepe slaap lag. Ik wil voor dit meisje dat alles weer ok is.
Ondertussen ga ik door met de binnenkomende telefoontjes. Ik merk dat ik er niet bij ben met mijn gedachten. Op een soort automatische piloot voer ik gesprekken. Wanneer de ambulance en mijn collega's ter plaatse zijn wordt al snel duidelijk dat papa niet meer wakker wordt. Nooit meer... Ik loop even van de werkvloer. Ik ben boos en verdrietig. Het is een oneerlijke wereld.
Dit zijn incidenten die je nooit meer vergeet. Het maakt niet alleen grote indruk op de collega's die ter plaatse komen, maar ook op ons in het operationeel centrum. De stem van het meisje hoor ik nog vaak. Ze zit voor altijd in mijn herinneringen. Ik kan alleen maar hopen dat dit dappere meisje, dat in nood 112 wist te bellen, samen met haar zusje en familie haar leven weer heeft kunnen oppakken.
Mail de redactie
Gerelateerde artikelen:
