Koning neemt eerste boek 'Verhalen van de Brandweer' in ontvangst
Gepubliceerd op: 07 oktober 2016
Koning Willem-Alexander heeft donderdag tijdens de opening van het brandweercongres het eerste exemplaar van het boek 'Verhalen van de brandweer' in ontvangst genomen. De koning sprak daarbij zijn waardering uit voor het brandweerwerk.
Kwetsbare mensen blijven langer thuis wonen, wat soms extra risico's meebrengt. En bijna de helft van het brandweerpersoneel krijgt jaarlijks tijdens het werk te maken met agressie. Tegelijkertijd wordt van U gevraagd steeds efficiënter te gaan werken. Dat valt niet altijd mee.
Ik wens alle brandweermannen en -vrouwen op en rond de kazernes en alle collega's op de meldkamers en waar dan ook, het allerbeste toe. Dank U wel dat wij op U kunnen rekenen! Dank U wel dat U continu voor ons allemaal klaar staat. Heel veel succes bij Uw onmisbare werk!
Verhalen van de brandweer
Schrijfster Mariette Middelbeek heeft diverse verhalen van brandweermensen gebundeld in het nieuwe boek 'Verhalen van de brandweer'. In dit boek delen ze hun heftige, bizarre, ontroerende en soms ook komische verhalen. Van een bijna niet te blussen brand in een bandengroothandel tot een weggelopen konijntje en van zoekacties te water tot een zeer onverwachte situatie op een heel gewone zolder.
Middelbeek is geen onbekende in de wereld van hulpverlening. Eerder schreef zij de boeken "De mensen van de ambulance", "Verhalen uit de ambulance", "Verhalen uit de reddingsboot" en "Verhalen uit het kinderziekenhuis".
Sabel
Het begin van één van de verhalen uit het nieuwe boek:
Ik word wakker van de pieper. Meteen zit ik rechtop en luister naar het bericht op de pager. ‘Prio 2', laat Gerard, de centralist, weten. ‘Rook in een slaapkamer.' Ondanks het feit dat het geen prio 1 is, hoor ik aan Gerards stem dat het om een serieuze melding gaat. Een voorbijganger heeft in een flat rook gezien en daarna 112 gebeld. We weten niet of er mensen in de flat aanwezig zijn, en hoeveel. Terwijl ik snel mijn schoenen aantrek en me naar de kazerne haast, merk ik dat ik hier geen goed gevoel over heb. Ik kan er de vinger niet op leggen waar dat vandaan komt, maar puur op basis van mijn onderbuikgevoel besluit ik op te schalen naar prio 1.
Op de kazerne staat de auto klaar. Iedereen neemt z'n plek in en we gaan op weg met zwaailicht en sirene. Eén collega woont in de straat van de melding en is meteen naar de plek gegaan. Hoe sneller de bewoners gealarmeerd worden, hoe beter het immers is.
Ik heb dan wel jarenlang ervaring bij de brandweer, bevelvoerder ben ik pas een maand. Deze melding is mijn eerste serieuze. Onderweg bereid ik me voor. Ik moet zo meteen eerst een snelle inschatting van de situatie maken en daarna mijn ploeg zo goed mogelijk aansturen. Voor de zekerheid vraag ik alvast om een ladderwagen. Het gaat immers om een flat en als we mensen moeten evacueren, hebben we niet de tijd om dan nog eens op het redvoertuig te wachten.
We rijden de straat in. Van honderd meter afstand hebben we al zicht op de portiekflat. Omdat het nog donker is, zijn de vlammen in de slaapkamer te zien. Ze zijn niet groot, maar af en toe zie ik een flits voor het raam. Meteen schaal ik op naar middelbrand. Mijn inschatting om van prio 2 direct toch prio 1 te maken was dus juist. Op straat is het stil. Het is te vroeg voor een oploop van buren en de bewoners van de flat zijn blijkbaar nog steeds binnen.
‘De aanvalsploeg vanaf de ladderwagen gaat via het balkon', instrueer ik als we ter plekke zijn. Gelukkig rijdt de ladderwagen net de straat in. ‘De waterploeg gaat via het portiek.'
De mannen gaan meteen aan de slag. De collega die al vooruit was gegaan, is ook bij de voordeur, begrijp ik. Maar hoe hij ook staat te bonzen, er wordt niet opengedaan. Zelf haast ik me via het portiek ook naar de voordeur. Als er niemand opendoet, zullen we de deur moeten forceren. Mijn collega's zijn daar al mee begonnen, zie ik als ik de hoek om kom. Net op dat moment wordt de voordeur van binnen uit open getrokken.
Even denk ik dat ik het niet goed heb gezien. In de deuropening staat een man in zijn pyjama met in zijn hand een enorme sabel. Het zwaard is zeker een meter lang. De man heft zijn arm en voordat ik iets kan zeggen, slaat hij in op een van de mannen uit mijn ploeg. ‘Hé!' roep ik. Het volgende moment realiseert de man zich dat degene die hij heeft aangezien voor een inbreker, in werkelijkheid een brandweerman is. Hij schrikt net zo erg als wij. ‘Shit', zegt hij. ‘Ik...'
Mail de redactie
