Blog

Geen verschil tussen verdachte en collega

Gepubliceerd op: 23 februari 2014

Tijdens een reguliere nachtdienst kregen wij een melding dat er een alarm afging bij een kantoorperceel, voorzover de melder kon zien, stond een deur open op de bovenverdieping welke toegankelijk was via een trap aan de zijkant van het gebouw. Ik kwam zo’n beetje als laatste ter plaatse omdat ik op dat moment aan de andere kant van de stad zat.

De collega’s hadden het pand afgezet in afwachting van mijn komst. Ik hoorde één van de collega’s zeggen dat hij inmiddels bij de derde verdieping stond bij een soort van terras en dat hij inderdaad een open deur had aangetroffen.

Dus samen met mijn maatje naar boven geklommen via de trap aan de zijkant. Nu kon ik twee dingen doen, of de toegangsdeur achter mij dicht doen door deze in het slot te gooien of ik vroeg een collega om de deur tegen te houden als ik binnen was met mijn diensthond, zodat de collega’s niet de klos waren, mocht mijn diensthond het terras opkomen.

Ik koos voor het eerste, want het namelijk wel erg vervelend als je binnen een verdachte (of meerdere) aantreft en je collega’s kunnen niet bij je komen. 

Na het aanroepen, wat een verplichting is om eventuele verdachten een kans te geven om zich te kunnen melden zonder dat er diensthond in hun broek hangt riep ik twee maal: “Politie, melden of ik stuur de hond”. Ik doe dit altijd luidkeels te doen, echter vaak overtreft mijn diensthond mijn stem met zijn geblaf.

Ik hoorde geen reactie en stuurde mijn maatje vooruit op zoek naar mogelijke verdachten, ik scheen de ruimte door met mijn zaklamp toen ik om de hoek kwam en zag gelijk iets staan wat op een persoon leek. Een seconde daarna lag deze “persoon” om, ook mijn maatje had deze “persoon” gezien, echter het bleek een paspop te zijn. Mijn diensthond liet de paspop los en ik ging verder naar beneden om de volgende verdieping met hem af te revieren. Nadat ik op de begane grond was, was er nog geen sleutelhouder ter plaatse, dus maar weer naar boven om via het kleine terras naar buiten te gaan. Ik had niets aangetroffen in het pand.

Toen ik weer op de bovenste verdieping liep, zag ik dat mijn diensthond tekende. Dat tekenen wil zeggen dat hij iets in zijn neus krijgt, mogelijk menselijke lucht, dus eigenlijk vakjargon. En nee, mijn diensthond kan niet met een stuk papier en potlood tekenen, wel eens een poging gedaan, maar op een verscheurd papiertje bleef er niets over.

Hij zette het op een sprinten en ik begon te twijfelen of we wel alle ruimtes hadden meegenomen op de bovenverdieping. Tegelijkertijd klonk via de portofoon in mijn “oortje”: “Hugo, je diensthond is buiten en hangt bij Marcel in zijn broek”.

Oeps, zo hard als ik kon riep ik mijn diensthond. Het werkte, hij liet gelijk los en kwam al sprintend mijn kant op. Nadat ik hem had aangelijnd hoorde ik de collega’s zeggen: “We hielden de deur niet meer dicht omdat we even over de balkonrand hadden gekeken en jou niet zo snel op de bovenverdieping hadden verwacht”.

Mijn maatje ziet nu eenmaal geen verschil tussen een verdachte en een politieman/vrouw en zag de collega aan voor een verdachte. Na onderzoek in het ziekenhuis kon de collega met een zeer onderbeen naar huis, voor die nacht was hij niet meer inzetbaar.  

Deze blog is afkomstig van http://hondengeleider.wordpress.com