Blog

PTSS: TV-series en realiteit

Gepubliceerd op: 10 maart 2015

Deze blog is geschreven door Arthur van der Vlies www.reflectieinblauw.nl

Gisteravond zag ik een tweet van Generaal De Kruif: “RO-theater met 'Leger'. Weer wordt veteraan weggezet met trauma. Wat zonde voor die 90% die sterker terugkomt.”

De afgelopen week, heb ik mijn gedachten laten gaan over het schrijven van deze blog. Ja of nee? Met deze blog wil ik niemand tekort doen, maar mij vallen in de afgelopen weken een paar dingen op. In bijna elke Nederlandse politieserie of serie waar een politieman of -vrouw in voorkomt hoor ik tegenwoordig te pas of onpas PTSS voor komen! Soms compleet uit zijn verband gerukt en hierdoor doet het geen recht aan (politie)mensen die door PTSS zijn getroffen.

Misschien even een korte uitleg. Afgelopen week zat ik te kijken naar een Nederlandse tv-serie waarin een politieman werd aangezien voor een stripper. Hij werd geboeid door een paar dames. Later in de uitzending blijkt dat de politieman aangifte gaat doen, omdat zijn advocaat denkt dat hij last gaat krijgen van een Post Traumatisch Stress-Syndroom. Er zijn dan in één zin twee dingen die me storen. Als je de term PTSS gebruikt, gebruik hem dan goed. Het is Stoornis geen Syndroom! En dat een advocaat al weet dat je PTSS gaat krijgen vind ik erg bijzonder. Volgens mij hebben ze in de serie geen idee waar men het over heeft. Het was niet alleen deze serie, maar ook in diverse andere Nederlandse politieseries in de afgelopen periode wordt PTSS regelmatig gebruikt. Wat me in de series opvalt is dat politiemensen dan worden neergezet als mensen die agressief zijn, moorden of zelfmoord willen plegen. Voor mij lijkt het soms een “modewoord” te worden om een serie meer inhoud te geven. Soms…. soms slaan ze compleet de plank mis. Als je PTSS of getraumatiseerde politiemensen wilt gebruiken in je serie doe het dan op de juiste wijze. Het beeld dat er wordt neergezet is dat politiemensen met PTSS  een “kort lontje” hebben en een gevaar zijn voor de samenleving. Met deze beelden doe je namelijk geen recht aan (politie)mensen met PTSS of zij die met deze ziekte te maken hebben.

Ook wordt soms de suggestie gewekt dat iedere hulpverlener of politieman of -vrouw door één enkel incident een trauma of PTSS oploopt. Althans zo wordt het ongecontroleerd de wereld in geslingerd. Welk beeld wil je neerzetten? En is dat ook zo?

Door een traumatisch incident kun je PTSS oplopen. Ook al is dit maar één incident. Voor ieder mens is dit anders. We kunnen hier niet over oordelen en laten we dat ook vooral niet doen.

Wat we vooral bij hulpverleners en politiemensen zien is dat het vaak een opeenstapeling van incidenten is door de jaren heen. Door jaren aan traumatische gebeurtenissen blootgesteld te worden kun je een PTSS ontwikkelen. En sommigen krijgen het ook! Maar velen krijgen het gelukkig niet.

Is het dan fair om degene die wel getroffen zijn allemaal af te schilderen als onberekenbaar en gevaarlijk? Of willen we de realiteit laten zien?

Vele politiemensen lopen in hun carrière krassen op door de dingen die ze zien. Zaken die in hun geheugen gegrift staan. Incidenten waar burgers vaak geen weet van hebben, waar zij achteruit stappen of voor weg kunnen lopen. Politiemensen kunnen door deze incidenten PTSS oplopen. Velen kunnen door middel van de juiste therapie herstellen en gaan weer aan het werk. Anderen hebben doordat zij teveel hebben gezien, geroken of hebben gevoeld de politieorganisatie moeten verlaten.

Misschien dat we eens na moeten denken als we de term PTSS in een televisie-serie of film gebruiken. Wat wil ik laten zien? De realiteit of alleen de excessen? Of verkoopt de realiteit niet!