Achtergrond 10 vragen aan: Joffry van Grondelle

10 vragen aan: Joffry van Grondelle

Gepubliceerd op: 15 oktober 2016

Iedere zaterdag stellen we een hulpverlener centraal in de serie "10 vragen aan". Daarbij komen hulpverleners uit alle disciplines aan bod. Vandaag interviewen we ambulanceverpleegkundige Joffry van Grondelle.

Wie ben je?
Joffry van Grondelle
Waar werk je?
Ambulance Amsterdam, post Zuid
Wat is je functie?
Ambulanceverpleegkundige, Rapid Responder en onderdeel van het Specialty Team
Sinds wanneer ben je hulpverlener?
In 1997 ben ik begonnen bij de Ambulancedienst GGD Den Haag, twee jaar geleden ben ik overgestapt naar Ambulance Amsterdam

Waarom ben je hulpverlener geworden?
"Ik was er al vroeg bij. Als 4-jarige had ik een witte schoendoos met een rood kruisje erop, er zaten veel witte watten in om de boel vol te krijgen. Ik heb nog wel getwijfeld, maar bouwkunde lag me niet helemaal. Ik heb nog wel nagedacht om op de IC in het ziekenhuis t werken."
Wanneer kon jij als hulpverlener het verschil maken?
"Natuurlijk bij spoedeisende situaties als reanimaties of mensen met een zwaar trauma, maar bijvoorbeeld ook in een thuiszorgsituatie. Mensen wiens moeder acuut medisch- en verpleegtechnische zorg nodig heeft of door een stroomstoring zonder zuurstof komen te zitten."
Wanneer ga jij na een dag werken tevreden naar huis?
"Als ik voor mezelf het gevoel heb dat ik de mensen goed heb achtergelaten en ik fijn samengewerkt heb met mijn collega. Ik ben wel iemand die veel van zichzelf vraagt en ik leg de lat voor mijn collega’s ook wel hoog."
Welk incident is je het meest bijgebleven?
"Een dame had op de A4 een baksteen door haar vooruit gekregen. We hebben haar gereanimeerd en geïntubeerd, maar uiteindelijk is ze overleden. Dat was heel aangrijpend en traumatisch, omdat zij op wel een hele brute manier uit het leven gerukt werd. Volgens mij zijn de jongens die het gedaan hebben alle drie gepakt. Eentje was de zoon van een rechercheur, dat was wel bizar. Na dat incident stonden ineens op alle viaducten hekken van drie meter hoog."
Hoe kom je weer tot rust na een werkdag?
"Tussendoor evalueer ik met collega’s, maar we hebben ook heel veel lol. Dat relativeert. Thuis luister ik muziek en lees ik veel. Ik zit ook op sociale media, maar daar zet ik dit soort dingen natuurlijk niet op. Als ik echt vol adrenaline zit ga ik fitnessen of fietsen."
Bij wie kun je met je verhaal terecht na een heftige ervaring?
"Ik kan bij collega’s , familie en een aantal vrienden mijn ei goed kwijt, die weten ook hoe dingen gaan. Natuurlijk bespreek je heftige dingen ook met collega’s."
Wat is in je werk veranderd ten opzichte van toen je begon?
"De hoeveelheid apparatuur. We zijn bijvoorbeeld van een driekanaals-ECG naar twaalfkanaals-ECG gegaan. We gebruiken nu ook minder medicatie bij reanimatie. Het protocol daarvoor stond bol van de medicatie waarvan het effect niet wetenschappelijk bewezen was. We gebruiken nu naast thoraxcompressie en beademing voornamelijk adrenaline."
Voor welke verandering in jouw vakgebied vrees je?
"Er moet meer differentiatie in de ambulancezorg komen. Dat gebeurt wel, maar vooral buiten de beroepsgroep om. Dat zien we met lede ogen aan. De beroepsvereniging is klein, we zijn sowieso een kleine groep en dan is het soms lastig om je stem te laten horen. Ook moeten we ervoor zorgen dat terwijl we het aantal mensen vergoten, de kwaliteit blijft. We hebben echt enorme tekorten aan ambulanceverpleegkundigen."
Wat zou je meteen veranderen als je één dag minister was?
"Meteen de ambulancezorg nationaliseren: allemaal ambtenaar. Die hele marktwerking eruit. Er zijn nu allemaal mensen die geld hebben verdiend aan rapporten, die nooit zijn gebruikt."
Met welke hulpverlener zou je wel een dag willen ruilen?
"Dat is een moeilijke. Aan de ene kant lijkt het me leuk weer een dagje in het ziekenhuis te zijn, bij de interne geneeskunde. Aan de andere kant zou ik wel een dag agent willen zijn. Ik zou dan alle fietsers op de bon slingeren die door rood fietsen. Mensen hebben echt niet door waar ze mee bezig zijn."